Vrouwen aan de macht

Marathonlopers zijn egoïstischcentrisch: als je tijd wil maken voor die (lange) trainingen dan moet je dingen laten vallen. Dingen die dan terecht komen op andere schouders. Carole en Ria kunnen daar mee om. Alleen ... het houdt niet op bij die trainingen: in marathonweek ligt dan de klemtoon opnieuw op het wel een wee van manlief. Als onze dames dan naar het MoMA willen, kan dat niet: al die trappen doen is slecht voor de benen.

Geen probleem, Carole en Ria trokken er alleen op uit en kwamen terug met verhalen en foto's die ons toch wel wat spijt bezorgden (al overdrijf ik hier misschien wel wat :-).

In de namiddag leidden onze vrouwen ons naar het "One World Trade Center". Het gebouw, meest imposante onderdeel van het nieuwe WTC, is het New Yorkse antwoord op de terroristische aanslagen van 9/11. Het is een plaats die meer is dan het heropbouwen van wat werd vernietigd. Aan de "Freedom Tower" kunnen, net als bij de NY marathon zelf, verschillende nationaliteiten elkaar terugvinden: keppel en kuffi staan samen de "five buroughs" te bewonderen.

Sinterklaas komt op 29 oktober

Waar bij andere marathons het ophalen van het borstnummer een wat vervelende formaliteit is, maakt de NYC Marathon daar een happening van. Het begint al bij de ingang van het imposante Jacob K. Javits Convention Center. Je wordt daar verwelkomt door een rij van medewerkers die je het gevoel geven dat deze marathon speciaal voor jou is ingericht en dat ze echt hun best hebben gedaan om voor 49999 figuranten te zorgen. Meer nog, ze lijken het nog te menen ook!

Het oppikken van de nummers gaat echt vlot en dit ondanks het feit dat je identiteit minutieus wordt gecontroleerd.

Dit wordt mijn twintigste marathon, mijn tweede te NY, maar mijn handen trilden toen ik het nummer te pakken had. Voor de mensen die de race willen volgen, hier zijn onze nummers: Christian: 34252, Steven: 44663, Geert: 17459, Richard: 39302

De expo hal - en verkooppunten - is enorm maar meer nog: het ganse gebeuren kolkt van een ongeziene energie en goodwill. Je ziet klederdrachten van over gans de wereld, de meest talen kan je zelfs niet eens duiden. De eensgezindheid en wederzijds respect doet me hopen dat het misschien toch nog goed komt met die wereld.

Wat me opvalt over al de handel heen, is dat de focus blijft op het gebeuren van zondag: experts komen de race toelichten, het parcours wordt minutieus bekeken.

Zaterdag, in de namiddag, plannen we om even terug te keren. Gewoon om wat energy boosters aan te schaffen en natuurlijk ... het meeste waar 2015 op staat zal dan wel aan halve prijs worden verkocht :-)

The mask of Zorro

Alle inspanningen van de vliegtuigmaatschappijen ten spijt, het reizen zelf naar de US is niet direct het fijnste van het gebeuren. Zeker niet als je met een vertraging van 2 u. - ten gevolge van een slecht werkend knipperlichtje - begint.

Aan boord breng je dan je tijd door met wat lezen, film kijken en je metgezellen (lees: concurrenten) bespieden.

Er is niets wat het verschil tussen Europa en de US zo toont als de veiligheidsmaatregelen bij aankomst in de respectievelijke vliegvelden. Maar na een urenlange, minutieuze controle van de papieren en vingerafdrukken waren we dan toch 'binnen'.

In de inkomhal van JFK waren we nog getuigen van een photo-shoot met twee blanke Kenianen.

Deze blog verschijnt wat later: ik was gisteren werkelijk bekaf.

Allerheiligen

1 november 2015. Het is een wat rare dag om een marathon te lopen.

Normaal gezien bezoek ik - zoals vele mensen van mijn leeftijd - dan het graf van mijn ouders. Ik besloot dat vandaag te doen. Terwijl je daar dan staat, overvallen je de meest uiteenlopende gedachten en emoties: je ouders, mensen die veel voor je betekenen, maar ook weer die marathon.

Ik ken geen inspanning die je zo met beide voeten op de grond brengt, die je sterfelijkheid zo in de verf zet.

Ik moest ook denken aan de marathon van Boston 2013 en dat we de dood opfleuren met bloemen.

Over honden en paarden

Volgens de legende ging Sint-Hubertus jagen op een Goede Vrijdag terwijl de rest van de gelovigen in de kerk zaten.

Wel, de E2R New York lopers overkwam hetzelfde: net op Sint-Hubertus dag, terwijl andere mensen in de hoogmis zitten, zochten ze hun laatste training op in het Warandepark van Tervuren.

Het is ongetwijfeld zo dat deze Amerika reis een belangrijk toeristisch aspect heeft: onze lopers en hun metgezellen hebben zich over alles en nog wat geïnformeerd over wat er in de Big Apple te beleven valt.

Maar, beste lezer, ik kan je verzekeren dat de vier lopers hun focus niet verliezen en deze ligt nu éénmaal bij de start van de marathon op zondag 1 november.

Steven kon er vorige zondag niet bij zijn: hij ging trainen op zaterdagmorgen. De anderen liepen tussen de honden en paarden op een heuvelachtig terrein, een stevige 20 km.

... en de hoornblazers zagen dat het goed was.

In een vlaag van verstandsverbijstering

Lopers zijn kwetsbaar.

En ik heb het hier echt niet over fysieke kwetsbaarheid. Dat mengsel van opgewondenheid, onoverwinnelijkheid, adrenaline en uitputting doet met een mens rare dingen, doet een mens rare dingen zeggen en beloven.

De marathon van New York lopen is er zo één van. Een ander ding is op een donderdagavond, zo in het half duister, beloven over die marathon een blog te schrijven.

Je moet dat onze bestuursleden geen tweemaal zeggen: sluw stellen ze je voor een voldongen feit door naar alle Energy2Runners een mail te sturen en de blog aan te kondigen.

Goed, beste lezer, hier is dan de eerste tekst. Wat er allemaal in de blog komt weet ik nog niet. Behalve één ding dan: je zou willen dat je er bij was, dat je samen met ons die 42,195km over de New Yorkse bridges en avenues mocht afleggen.